Weer nieuwe ervaringen

Hallo allemaal, daar ben ik weer!

Het is hier nog steeds erg warm, maar daar ben ik wel gewend aan geraakt. Af en toe regent het keihard, waardoor het een paar graden afkoelt, da's wel lekker. Soms gebeurt dat van het ene op het andere moment. Dan wordt het ineens donker en begint het te stortregenen en te onweren. Gelukkig is dat nog niet gebeurd terwijl ik op straat liep.

We (Panche, Rayane, Baniã en de kinderen) zijn twee keer naar het (buiten)zwembad gegaan. Er was jammer genoeg niet veel zon, dus het water was ook best fris, maar natuurlijk niets vergeleken met een koud Nederlands buitenzwembad. Marcio, de vriend van Rayane, werkt daar als badmeester dus we hebben gratis toegang :)

Met Pasen wordt hier heel veel chocolade gegeten (vooral door de dames en kinderen). Er zijn winkels en supermarkten die vol hangen met grote paaseieren van tientallen grammen tot meer dan een kilo. Ze zijn dan vastgebonden aan een groot rooster waar je onderdoor kan lopen.
Met Pasen zijn we ook ’s avonds naar de kerk gegaan waar we veel vrienden kennen. Er wordt dan veel gezongen en tussendoor gepredikt. Soms wel vervelend hoe ze dan schreeuwend tekeer gaan met de luidsprekers keihard. Als je ’s avonds over straat loopt hoor je het in bijna elke straat, omdat er overal kerken zijn. Maar wie weet, misschien raak ik er wel gewend aan.

In de bus opweg naar stage stapte er ook een pastoor in die begon te prediken. Hij pakte de bijbel, begon te praten over zijn ervaringen met God, Jezus en de bijbel en las wat voor. Zo was er ook een man die instapte en begon te praten over aids, vooroordelen en voorlichting hierbij. Het gebeurt hier wel vaker dat iemand instapt, de aandacht vraagt en ergens over begint te praten.

We zijn ook naar de kermis geweest. Ik dacht dat dat meer iets Nederlands was, maar blijkbaar hebben ze hier ook kermis. Ze blijven een paar weken in de stad staan en daarna gaan ze weer naar een andere stad. Heb ik me toch nog even kunnen uitleven in de botsautootjes! Verder ben ik nergens in geweest, want het schijnt dat er nogal vaak ongelukken gebeuren. Het zag er dan ook niet allemaal meer even stevig uit...

Iedereen vindt het nog erg interessant en er worden elke dag weer vragen gesteld over Nederland en de verschillen met Brazilië. Ook worden vaak de vragen gesteld of het waar is dat alle drugs in Nederland toegestaan zijn, of prostitutie legaal is, of er veel mensen op straat vrijen, enzovoort. Ook is het nog steeds zo dat ‘het nieuws’ zich verspreid dat er een Nederlander stage loopt bij Pestalozzi. Via via hoor ik steeds weer dat mensen over mij gepraat hebben, of dat ze mij gezien hebben (mensen die ik niet ken, maar zij kennen mijn vrienden en kennisen hier).

Zondag zijn we (André, Panche en ik)naar het strand gegaan. We zijn er ’s ochtends met de bus van 7:00 heen gegaan. Met de bus duurt het ongeveer 1,5 uur om er te komen. Eerst waren we in Marataízes, maar daar was het strand niet zo mooi met veel afval en er was bijna geen kip te bekennen, dus toen hebben we de bus gepakt naar een stadje verderop. We zijn daar gebleven op het strand van Itaoca (praia de Itaoca). Het is daar veel mooier; mooier, witter en fijner zand, helderder water, gezelliger met wat meer mensen en strandtentjes. In Nederland was ik nog nooit op de banana boat gegaan, dus dat hebben we nu gedaan. Wel vet, het gaat best snel en af en toe over flinke golven. We zijn uiteindelijk met de bus van 17:20 weer terug gegaan. Ik was wel een beetje verbrand met rode armen, maar de volgende dag was het weer weg.

Gisteren was ik in het centrum en wilde ik chocolade kopen. Er is hier een chocoladesoort die ze “tablete Holandesa” noemen (Nederlandse reep). Ik vroeg aan de verkoopster waarom het zo genoemd wordt, ze zei dat repen met zachte vulling in zo genoemd worden. Voor zover ik weet is dat niet echt iets typisch Nederlands, of het ik het mis?

Met mijn Portugees gaat het steeds beter. Mijn vrienden hier zeggen dat ik al een stuk beter spreek dan wanneer ik net aan was gekomen en dat mijn accent steeds minder wordt. Aan de ene kant vinden ze (en ik ook) dat natuurlijk leuk, maar aan de andere kant valt er nu minder te lachen omdat ik minder fouten maak.. Ik word ook steeds zelfstandiger en neem zelf de bus naar allerlei plekken in de stad. Het bussensysteem is hier best lastig. Er zijn een aantal buslijnen met verschillende namen, die naar verschillende eindpunten gaan. Als ik dan naar een bepaalde straat in het centrum wil, moet ik precies weten welke bus daar langs gaat. Ik ken nu de belangrijkste punten, maar moet nog flink wat uit mijn hoofd leren om te gaan en staan waar ik wil. Ik kan het natuurlijk ook vragen, maar ik ben eigenwijs en ik wil het zelf leren, dus dat doe ik niet graag.

Op mijn stage gaat het ook goed. Ik ben inmiddels redelijk gewend geraakt. Ik kom steeds meer te weten over hoe fysiotherapie hier is en de verschillen met Nederland. De band tussen patiënt en fysiotherapeut is heel belangrijk. Eigenlijk worden alle patiënten je vrienden. In de kliniek waar ik stage loop is dit natuurlijk nog sterker aanwezig, omdat de kliniek zich bevindt in een dorp waar bijna iedereen elkaar kent.
De mensen laten hier de verantwoordelijkheid ook meer bij de fysio liggen en zien de fysio soms meer als een dokter die hun moet genezen. Dit zorgt er echter wel voor dat ze doen wat je zegt, zonder te vragen waarom. Aan de ene kant is dat natuurlijk makkelijk, maar ik probeer dan wel uit te leggen waarom ze iets moeten doen, zodat ze ook begrijpen en doorhebben waar ze mee bezig zijn. De patiënten hebben hier nog wel wat minder goed door dat bewegen juist goed is en dat stil zitten en stijf houden wat pijn doet niet goed is.

Tot ziens maar weer, abraços e beijos!